એક વાર ભગવાન ભોળાનાથે માતા પાર્વતી સાથે જુગાર રમવા ની ઈચ્છા દર્શાવી અને તેમાં ભગવાન ભોળાનાથ હારતા જ ગયા અને એક એવો સમય આવ્યો કે જ્યારે એમની પાસે દાવ પર મુકવા માટે કંઈ પણ ન વધ્યું. ભગવાન ભોળાનાથ હાર્યા પછી પાંદડા ના વસ્ત્રો પહેરી ગંગા ઘાટ બાજુ ચાલી નીકળ્યા.
જ્યારે આ વાત ની જાણ તેમના પુત્ર કાર્તિકેય ને થઇ તો તેઓ પોતાની માતા પાસે જઈ અને ભગવાને હારેલી વસ્તુઓ માંગી. હવે ભગવાન ગણેશે ભગવાન શિવ ને જુગાર મા હરાવ્યા અને તે બધી જ વસ્તુઓ લઈ ને માતા પાસે પાછા ગયા. ગણેશ ને જોઈ માતા બોલ્યાં કે ભગવાન શિવ સાથે નો આવ્યા ત્યારે પાછા ગણેશ પિતા ને ગોતવા નીકળી પડ્યા અને તેમને છેટ હરિદ્વાર મા ભગવાન મળ્યા.
ત્યાં ભગવાન શંકર, ભગવાન વિષ્ણુ અને કાર્તિકેય ગંગા નદી ના તટે ભ્રમણ કરતા હતા. ભગવાન ગણેશે તેમને માતાની ઈચ્છા જણાવી ત્યારે પ્રભુ શંકરએ કીધું કે જો પાર્વતી ફરી તેમની સાથે જુગાર રમે તો તે ત્યાં આવે. તે સમયે ભગવાન શિવ ભગવાન વિષ્ણુ અને કાર્તિકેય સાથે પ્રવાસ કરી રહ્યા હતા. પાર્વતીથી ગુસ્સે ભરાયેલા શંકરજીએ પાછા ફરવાની ના પાડી.
અહીં ભગવાન વિષ્ણુએ ભગવાન શિવની ઇચ્છાથી પાસાનું રૂપ લીધું. ગણેશજીએ શંકરજીને તેની માતાની ઉદાસી વિશે જણાવ્યું. આ અંગે શંકરજીએ કહ્યું કે અમે નવી પાસા બનાવી લીધી છે, જો તમારી માતા ફરીથી રમત રમવા માટે સંમત થાય, તો હું પાછો જઇ શકું. ગણેશની ખાતરીથી શંકરજી પાર્વતી પાસે પાછા ફર્યા અને રમત રમવાનું કહ્યું. પાર્વતીએ આ જોઈને હસીને કહ્યું, ‘નજીકમાં શું છે જેથી રમત રમી શકાય.’ આ સાંભળીને શંકરજી મૌન થઈ ગયા.
આના પર નારદજીએ તેની વીણા આપી. આ રમતમાં, શંકરજીએ દર વખતે જીતવાનું શરૂ કર્યું. એકદમ પાસા ફેંક્યા પછી, ગણેશજી સમજી ગયા અને તેમણે ભગવાન વિષ્ણુએ પાસાનું સ્વરૂપ ધારણ કર્યું છે, તેનું રહસ્ય માતા પાર્વતી સામે જાહેર કર્યું. આ રહસ્ય સાંભળીને પાર્વતીજી ક્રોધે ભરાય ગયાં.
ત્યારે તેણે ભગવાન શંકરને શ્રાપ આપ્યો કે, તેના માથા પર હંમેશા ગંગાનો બોજ રહેશે, નારદજી એક જગ્યા પર રહેશે નહિ તે શ્રાપ આપ્યો. ભગવાન વિષ્ણુને શ્રાપ આપ્યો કે ત્રેતા યુગમાં રાવણ તેમના શત્રુ બનશે. કાર્તિકેયને પણ હંમેશા બાલ્યઅવસ્થામાં રહેવાનો શ્રાપ આપ્યો. આ રીતે આ કહાની જન્મ-જન્માંતર સુધી આગળ વધતી ગઈ અને પુરાણોમાં ઉલ્લેખ થતો ગયો.
